
Until we meet (again)
Een beeld tot stand gekomen uit de drang momenten vast te moeten leggen, zonder hier eigenlijk over na te denken. Een schaduw die precies goed valt, een onverwachte spiegeling of een ontregeling van het normale. Een schreeuw om gezien te worden. Zonder enige intentie vastgelegd, door het gevoel dit moment te moeten vangen.
In de foto’s zit weinig logica, er is vaak iets wat niet klopt of rijmt met de rest. Of juist zo perfect rijmt dat het te mooi lijkt om echt te zijn. Het gevoel precies op de plek te zijn waar je had moeten zijn. Om dit moment mee te mogen maken. Het beeld is ontstaan door het op intuïtie deze beelden in elkaar te laten overlopen. Waarbij grenzen vervagen en perspectieven vervormen.