Tussenruimte

Denken is Maken

Elk kader dat ik mezelf opgeef, lijkt ook iets te zijn waar ik uiteindelijk uitbreek. Het kader is niet genoeg, maar juist door die grens ontstaat de mogelijkheid om er buiten te werken. Het werk stopt voor mij niet bij het fysieke oppervlak, het is een vertrekpunt waar de randen vervloeien met wat daarbuiten ligt. Zo ontstaat een tussenruimte – niet volledig binnen, maar ook niet volledig buiten.

Mijn werk ontstaat in de beweging tussen toeval en grip krijgen, tussen kijken en interpreteren. Het zijn sporen van een denkproces – zonder vaste betekenis, maar wel de potentie daarvan in zich dragen.

Ik werk in lagen, in overgangen. Wat begint als een willekeurige afdruk, groeit via tekenen, schilderen en ordenen uit tot een beeld dat zichzelf telkens ontvouwt door het kijken. Wat je ziet, verandert terwijl je beweegt.

‘Tussenruimte’ is een momentopname binnen een voortdurend proces van betekenisvorming. Geen antwoord, maar een uitnodiging tot meebewegen.