Polarisatie Poëzie
Ik observeer, ik noteer — ik heb geen mening.
Hoe meer nieuws, hoe meer ik word gevoed.
Hoe meer ruzie, woede of haat, hoe vetter ik word.
Binnen mijn scherm verdwijnt elke grens.
Er is geen sprake van oogcontact of aanraking.
Wel van genocide, kattenvideo’s, en — op zijn tijd — een oude, eenzame meneer op een bankje.
Wat je hier ziet is een verzameling opmerkingen, reacties, brokjes internet — het nieuwe dagelijkse leven.
Ongepolijst en vastgezet.
Niet op een scherm, maar op een muur.
Ze zijn echt. Ze zijn van iemand.
Maar niet van mij.
Je digitale moeder,
Polarisatie Poëzie