Er is altijd blauw
“Als ze zeggen dat ze haar gaan missen, weten ze dan niet dat dat mijn taak al is?”
De hoofdpersoon in de novelle ‘Er is altijd blauw’ probeert zich langzaam voor te bereiden op het naderende afscheid van haar chronisch zieke moeder. Mag ze het haar moeder kwalijk nemen dat ze doodgaat? Waar blijft ze mee achter als haar moeder er straks niet meer is? Hoe kan ze woorden geven aan iets waar geen taal voor lijkt te bestaan? Via talloze kleine herinneringen wordt de lezer meegenomen in een geschiedenis van verlies en een zoektocht naar onafhankelijkheid.