De verdoolde mens

All men’s miseries derive from not being able to sit in a quiet room alone
– Blaise Pascal

Iedere persoon op aarde kan overvallen worden door eenzame gevoelens. Soms heftig, soms mild. Het kan langdurig zijn of van kortere duur. In onze huidige westerse maatschappij heeft eenzaamheid vaak een negatieve lading. Een gevoel waar iets aan gedaan zou moeten worden. Ik wil met mijn werk niet het negatieve, maar juist de sferische en poëtische kant van eenzaamheid belichten. Ik streef hiermee niet naar een oplossing, maar naar een (tijdelijke) omarming. Ik tracht een gevoel van verlatenheid weer te geven via landschappelijke inkttekeningen, waarvan de vorm is geabstraheerd. De stof van de doeken symboliseert de kwetsbaarheid van de menselijke huid. In de beeltenis kun je als toeschouwer verdwalen en verdwijnen, als in de natuur. Ik moedig de bezoeker aan om in contact te komen met pijnlijke gevoelens die misschien zijn vermeden of onderdrukt. Ik hoop door mijn persoonlijke vertaalslag de bezoeker deze gevoelens bij zichzelf te gaan ondervinden, ervaren en misschien wel te erkennen