Antrofactum – Maakwoede
‘De zon tekent haar schaduwen
in het landschap.
Zonder uitzondering
verzaakt zij onderscheid
tussen bouwsels en bomen.
Onder het viaduct
vinden jongeren hun chill.
Laten zij sporen achter
in plastic en blik.
Met hun blik op oneindig,
komen ze los van de grond.
Missen zij de connectie
met de essentiële ingrediënten
van hun bestaan.’
Woordtekeningen en celsplitsingen herhalen zich als een echo door het landschap, dat zich uitstrekt over het grondvlak. Het startpunt van mijn werk is een poëtische reportage in woord en beeld, gezien vanuit de trein. Thema is het antropocene landschap tussen vertrek- en eindstation. Een reflectie op wat ik ervaar, vertaal ik in houtskool op stroken papier, in keramische vormen of in additieve fabricages. Een landschap waarin de maakwoede van de moderne mens zijn sporen achterlaat. Artificiële echo’s van natuurlijke groei- en bouwstoffen, uitvergroot en vertaald in bioplastic, in een nieuw betekenisvol geheel in dit Antrofactum.