A Different Kind of Blue

Tekenen, schilderen fotografisch en grafisch werken. Ik geloof niet zo in deze domeinen wanneer je die te absoluut maakt. Dat perkt de vrijheid om te maken teveel in.

Sinds kinds af aan schilder ik al, en deze liefde is er altijd geweest. Op de academie kwamen er andere media naar boven waar ik interesse in had. Toch kwam ik terug bij de schilderkunst. Ik begon met zelf opgespannen linnen op spiraal, acrylverf en penselen maar vond dit al snel te beperkend. Ik wilde hier van los breken. De doeken werden niet meer opgespannen, minder klassiek geprepareerd en ik kwam tot de conclusie dat verf niet eens essentieel is om te kunnen schilderen. Ik werd op het spoor van cyanotype gezet door een workshop en vroeg me af of ik daar ook mee kon schilderen.

De diep blauwe kleur sloot inhoudelijk ook perfect aan bij mijn werk. Een kleur die vaak geassocieerd wordt met het onbekende, het heelal, de oneindigheid. Dit zijn concepten die mij eindeloos interesseren. Wie weet is er een plek waar ons verleden en de toekomst elkaar weer ontmoeten? En toch zien wij als we naar boven kijken slechts sterren en wolken, waar wij dan vervolgens weer verschillende beelden in ontdekken, als een ultieme pareidolie. Als het heelal zo oneindig en ondefinieerbaar kan zijn, waarom zou schilderkunst in definitie dan vast moeten staan? Een los doek kan overgaan in de muur en het heelal, waar een opgespannen doek blijft leven in de kaders.

Zullen het verleden en de toekomst elkaar ooit ontmoeten?
En hoe zou dat eruit zien?
Breekt de chaos los tot alles weer wordt herstelt?